Bouw - Brandoffer - en heropbouw van de St. Bonifatiuskerk

De oude parochiekerk St. Bonifatius werd tot 1872 gebruikt en was in haar tijd twee keer het slachtoffer van vlammen. In 1801 brandde de kerk samen met het pastorie volledig af, in 1804 werd de kerk hersteld. In 1872 werd ze opnieuw door vuur verwoest, en in 1879, zeven jaar nadat de oude kerk uit de 16e eeuw (1551 parochie) ten prooi was gevallen aan de brand, werd hoog op de rots boven Lorchhausen, de "Bischofsberg", de huidige parochiekerk St. Bonifatius gebouwd.
Uiteindelijk kon de kerk op 5 juni 1879 door pastoor Wilhelm Aloys Ohlenschläger worden ingewijd, op het patroonsfeest van de heilige Bonifatius. Zoals blijkt uit de kroniek van Lorchhausen, vond de bisschoppelijke wijding (consecratie) van de kerk 5 jaar later op 5. juni 1884 plaats door de bisschop van Hildesheim, Dr. Wilhelm Jakobi. De kerk had bij haar inwijding nog geen versiering. In de daaropvolgende jaren werd ze echter een sieraad voor de gemeente. Zo toont het altaar van 1884 (een werk van de beeldhouwer Theodor Stracke 1842 – 1919) het leven en werk van de heilige Bonifatius.
 
De parochiekerk St. Bonifatius is een weithin zichtbaar middelpunt van Lorchhausen en centrum van de religieuze gebruiken. Het is een neogotische driezijdige kruisgewelfhal met transepten, koor met polygonale sluiting, en een toren als westvoorbouw. 
De architect was Maximilian Emanuel Franz Meckel (* 28 november 1847 in Dahlen (Mönchengladbach); † 24 december 1910 in Freiburg im Breisgau). Meckel ontwierp meer dan 50 kerken, de meeste in de neogotische stijl. Het grote aantal ontwerpen is te wijten aan zijn werkzaamheden als dioceesarchitect van het bisdom Limburg van 1887 tot 1892, vanaf 1892 als aartsbisschoppelijk bouwinspecteur en vanaf 1894 als aartsbisschoppelijk bouwdirecteur van het aartsbisdom Freiburg. Zijn belangrijkste taak was de renovatie en herinrichting van de gevel van het Römer, het middeleeuwse stadhuis van Frankfurt.

Tekst van Klaus-D. Wupper uit Witten